Ervaring verhaal bij THRIVE AMSTERDAM netwerkbijeenkomst 18-02-2022

HET TRIBUNAALK VAN DIVERSITY, DE BIECHT VAN EEN FAMILIE GEHEIM

 

Afgelopen bijna drie decenium heb ik vanuit mijn werk als pastoraal en cultuursensitief geestelijk verzorger, honderden jongeren en ook volwassen mensen bijgestaan. De afgelopen 7 jaar richt ik mijn aandacht meer op mensen van Afrikaanse afkomst omdat ze het erg moeilijk hebben.

Ik werd opgeleid en gevormd om als professional ratio te gebruiken om alles te ontleden.

Ik leerde in gesprekken, debatten, discussies, argumenten, onderzoek, onderhandelingen enzovoort ratio te gebruiken, en niet mijn hart en ziel.  Het Hoofd moet van hart en buik gescheiden blijven. Op basis van ratio wordt ook beleid ontwikkeld voor de gezondheid en het welzijn van mensen.

Maar mensen zijn meer dan ratio alleen. Mensen leven in context en hebben moraal, cultuur, taal, woorden, spiritualiteit, geloof, dromen, rituelen, zintuigen, intuïtie, visie en gedachten, waarmee ze informatie binnenkrijgen, verwerken en beslissing nemen. Mensen zijn meer dan hun bankrekening, inboedel, uiterlijk en status. Al deze zaken spelen geen tot weinig rol tijdens beleidsontwikkeling. Het gevolg zien wij in onze samenleving.

 

Ik wil een kortverhaal met u delen om te laten zien hoe dit op microniveau werken. De macroniveau uitwerking hiervan is onder andere de reden waarom deze bijeenkomst plaats vindt. Dus u weet het goed. Ik pleit met dit verhaal dat wij RATIO niet als enige gereedschap mogen gebruiken als het gaat om mensen. We moeten ook cultuur en context gebruiken.

Tijdens de lente van 2020 is mijn rationele professionele gereedschap doorbroken door een minderjarige jongen. Dit verhaal is de aanleiding van het boek, HET TRIBUNAAL VAN DIVERSITY, DE BIECHT VAN EEN FAMILIE GEHEIM. Een boek dat in elke gezin in Nederland hoort te worden gelezen.

Het was het zoveelste gesprek met deze jongen, genaamd Diversity. Maar die dag was anders. Diversity stelde een vraag en raakte daarna emotioneel door mijn droge antwoord over hoe de wet- en regelgeving in elkaar zit. Met dikke tranen stromend over zijn wangen (zoals wij soms zagen bij voormalige Amerikaans president Barack Obama als kinderen neergeschoten zijn en hij moest spreken) zei hij het volgende:

Is er niemand in Nederland die voor mij kan spreken en zaken voor mij regelen?

Ik ben nog zo jong om dit allemaal zelf te regelen. Met natte ogen keek ik hem aan en zei: Ik ga je helpen en zal je niet laten inzakken. Ik ben bereid om welke prijs dan ook te betalen.

 

Belofte maakt schuld. Ik maakte afspraak voor hem met een van de beste jongerenspecialisten in Noord-Holland. De jongen regelde de verwijsbrief van zijn huisarts. Na zes maanden wachtlijst kwamen wij bij haar terecht.

Sta mij toe om vanuit het boek zijn woorden te lezen tijdens het kennismakingsgesprek. Bij dit eerste gesprek was ik in de kamer aanwezig, daarna wilde ik niet meer bij zijn omdat ik de behandelaar en hem de ruimte wil geven om met elkaar te werken.

 

Ik citeer:

‘wat kan ik voor je doen? Waarom ben je naar me toegekomen?’

Hij antwoordde: ‘ik wil dat je me helpt mijn gezondheid en welzijn terug te krijgen. Ik ben al naar meer dan vierenzestig instanties gestuurd. Geen enkele was in staat om me te helpen. Ze maakten mijn situatie alleen maar erger. Daarom wil ik weten wat u kunt doen.

Ik wil mijn tijd hier niet verspillen. Ik heb verschillende suïcidepogingen gedaan.

Ik maak me al vier jaar lang voortdurend zorgen. Vooral de laatste paar weken heb ik met veel zorgen in bed gelegen. Ik maak me zorgen over de vraag, wie er eigenlijk naar mijn begrafenis zou komen. Voor wie ben ik nodig, en voor wie leef ik?  Voor wie doet mijn leven ertoe? Toen ik tien was deed ik mijn eerste suïcidepoging, maar mijn vader

en moeder kwamen te vroeg en hebben me gered. Mijn huidskleur is een last die ik niet mijn hele leven kan dragen. Mijn moeder is van Europese afkomst en mijn vader is van Sub-Saharaans Afrikaanse afkomst. Mijn vader heeft een bruine huidskleur. Ik zie wat er in hun relatie gebeurt. Ik hoor hoe mijn moeder en vrienden over de afkomst van mijn vader en over Afrikanen praten als hij er niet bij is. Vooral als we die kring van haar vrienden en familie bezoeken zonder mijn vader. Als mijn vader er wel bij is, gedragen ze zich anders en doen ze alsof. Zulke verborgen hypocrisie vreet aan me. Ik weet dat mijn huidskleur nog donkerder is dan die van mijn vader. Als ik met mijn moeder over die Huidskleur praat, zegt ze: “sorry, ik had toen niets beters voor je. Het is gedaan.”  Deze haat tegenover mijn vader zorgde ervoor dat ik mezelf en mijn leven begon te haten.  Later ontdekte ik dat hier geen ontsnappen aan is. Dit maakt de situatie hopeloos voor mij.  Ik hoop dat iemand me hoort en zegt: “dit mag niet, het moet ophouden.”

Welke prijs moet ik nog meer betalen om ware levensruimte te verkrijgen?  

Een levenslange straf en foltering zonder een dag van rust en vrijheid?

Aan wie moet ik deze prijs betalen om mijn vrijheid te verkrijgen?’

Einde Citaat:

 

Er zijn duizenden Diversity in onze samenleven. Ze hopen dat iemand hen hoort en zegt dit mag niet, het moet ophouden.  Voor hen doe ik mijn werk als Peace Servant met mijn 8 zintuigen die ik open stel. Ik verzoek u met u hoofd, hart en buik anders gezegd, met u ratio, medemenselijkheid en gevoel naar hen luisteren en handelen.

 

Ik dank u voor u geduld en luistering. Ik wens u mooi dag en weekend toe.

 

Godian Ejiogu

Geestelijk en mental gezond zorg