September 2021 heeft Godian Ejiogu zijn derde boek gelanceerd, getiteld ‘Het Tribunaal van Diversity. De biecht van een familiegeheim’. Ter gelegenheid daarvan, deze keer een gastblog van een lezer van het boek!

“Om met de deur in huis te vallen, Het Tribunaal van Diversity zal voor veel mensen geen gemakkelijk boek zijn om te lezen. Toch schuilen er diepe levenslessen in, voor wie de moeite neemt om een sprong in het diepe te wagen.

De beste manier om het boek tot je te nemen is – in mijn mening – om het over je heen te laten komen en je hart te openen voor de emoties en woorden die de hoofdpersonen uiten. Misschien zijn de emoties en woorden je vreemd. In de ontmoeting met een vreemde, met een Ander, ontdek je echter juist dingen die je nog niet kende. Des te beter je luistert met je hart, en des te meer je te weten komt over het familiegeheim, des te beter je je geleidelijk zult kunnen verplaatsen in de personages. Negeer je hoofd even, de mens is echt niet zo’n rationeel wezen als we willen geloven.

Verder is het goed om de tijd te nemen op het gelezene te kauwen en herkauwen. Dat kan een ongemakkelijke ervaring zijn, een beetje net als een situatie waarin iemand net teveel, te pijnlijke en te persoonlijke details met je wil delen. Toch zitten er in het boek allerlei actuele maatschappelijke thema’s verwerkt, maar dan vertaald naar het microniveau van een familie. En in dat familieverhaal zitten allerlei lijnen die herkenbaar zijn voor andere families, misschien wel voor de jouwe. Denk aan de gekte van een nare echtscheiding en de impact daarvan op kinderen. Denk aan moeizame relaties met schoonfamilie. Denk aan allerlei vormen van afwijzing en uitsluiting. Als kinderen elkaar pesten dan corrigeren volwassenen hen omdat dat niet mag, maar volwassenen vertonen ditzelfde gedrag net zo goed, en wie grijpt er dan in? Waar vind je de geestelijke weerbaarheid om te dealen met negatieve levenservaringen? Hoe vind je dan genezing en herstel van de schade die je daarvan hebt opgelopen?

Wie de documentaire over de kinderen van Ruinerwold heeft gezien, heeft kunnen zien dat als je een aantal van dit soort ingrediënten samenvoegt, dit kan leiden tot een toxische mix die soms moeilijk te bevatten is als je het zelf niet hebt ervaren. We gaan altijd maar uit van dat mooie plaatje dat liefde alles overwint, maar de vraag is of dat waar is. Niet alle ouders geven prioriteit aan wat het beste is voor hun kinderen. Soms hebben ouders veel andere dingen aan hun hoofd, zijn ze ziek, of leggen ze simpelweg hun prioriteiten niet bij hun kinderen maar bijvoorbeeld bij hun werk. Niet alle relaties zijn gezond of te redden. Het leven is niet maakbaar.

Maar de belangrijkste kernboodschap van dit boek is een diepe boodschap van hoop. De hoofdpersoon vindt genezing en herstel, doordat hij de vrijheid vindt om zichzelf te kunnen uiten en de waarheid boven tafel te halen. Deze methodiek, die hier als fictie en familieverhaal uiteen wordt gezet, bevat een ultieme hoop voor de toekomst van ons land als geheel.”

– een meelezer