VROUWEN EN MENTALE KRUIS

Het waren 48 mannen, boos kijkend, die met mijn vader in een kring in het kamphuis zaten. Ik bracht koelvloeistoffen om aan hen te serveren als welkomstritueel en overhandigde ze aan mijn vader in een rond roestvrijstalen dienblad zoals hij me had geïnstrueerd.

Als kind op de basisschool mocht ik niet bij zulke bijeenkomsten van ouderen aanwezig zijn. Vooral niet als hun gezichten lang waren. Ik stond op gehoorafstand van het familie ontmoeting huis (Obi). Ik was nieuwsgierig waarom hun gezichten zo lang waren.

Ze vroegen hem: “Waarom stuurt u uw dochter naar school en geeft u geld uit om het huis van een anderman te onderwijzen?” “Je breekt de regel en we willen weten waarom.” Mijn oudste zus heeft net de middelbare school afgemaakt en gaat nu naar het hoger onderwijs.

Ik ben de reactie van mijn vader niet vergeten. Hij schraapt zijn stem en antwoordde met zijn diepe baritonstem.

Dit was zijn antwoord: “Als ik mijn zoon naar school stuur, leid ik één persoon op. Als ik mijn dochter naar school stuur, roei ik analfabetisme uit in een nieuw gezin. Bovendien zal ze onafhankelijker worden en een goed voorbeeld zijn voor de kinderen. De kinderen zullen haar vaak zien en meer van haar leren dan van hun vader. Ze zien hun vader misschien in het weekend of ‘s avonds. Met haar opleiding zal ze haar kinderen onderwijzen. Het is goedkoper en beter voor de gemeenschap. “Zo draag ik bij aan het gezin van een ander.”

 Als theologiestudent had ik in 1997 onderdak in een klooster van zusters CASA CARMELITES in Vogelenzang, in Noord-Holland. Er werd mij verteld dat het appartement waar ik woonde was gebouwd en werd gebruikt voor het geven van onderwijs aan meisjes, toen het nog niet gebruikelijk was om meisjesonderwijs te geven in Nederland. Ik herinnerde me de bezoeken die mijn vader van die mannen kreeg.

Toen ik in 2009 mijn pastorale werk in de parochie verliet om me in te zetten voor alleenstaande moeders met jonge kinderen in Rotterdam en Amsterdam, konden sommige mensen hun teleurstelling in mij niet inhouden. Ze zeiden allerlei dingen, die ik hier niet zal noemen. Het kwam erop neer dat ik dat werk moest verlaten omdat het niet bij me paste. Deze eis werd vooral gesteld door vrouwen en een paar mannen.

Het antwoord van mijn vader aan die boze leiders van de gemeenschap blijft me bij.

Als ik zie dat alleenstaande moeders met jonge kinderen de basisdingen in het leven missen, dan zijn het niet alleen hun fysieke behoeften die ontbreken. Ze hebben ook een gebrek aan veiligheid, familie en liefde, een plek om bij te horen, eigenwaarde en het verlangen om hun droom te leven.

Als ik die moeders zie die vol pijn zitten door vele oorzaken, zoals afwijzing, beschuldigd worden van alles wat negatief is, geconfronteerd worden met alle vormen van geweld (fysiek, mentaal, spiritueel en verbaal) en zelfs gestraft worden door instanties voor wat ze niet gedaan hebben. Ze lijden aan geweld van heel veel zaken ook aan armoede.

Ik zie wat het met hen doet. Ik weet dat ze hun best doen om het niet op hun kinderen over te dragen, maar toch kunnen kinderen alleen krijgen wat hun ouders hebben en geven. Of dat nu materieel of emotioneel is. Hun zintuigen pikken die dingen op, verbaal of non-verbaal. Dit alles samen vormt hun opvoeding en familiebiografie. Het wordt onderdeel van hun leven.

Die moeders geven aan de samenleving wat ze hebben ontvangen en wat ze hebben. De kinderen geven aan de samenleving wat hen heeft gemaakt tot wie ze zijn. Je kunt alleen geven wat je hebt. Als de kinderen pijn, verdriet en onrecht ontvangen, zullen ze dat teruggeven.  Als de kinderen pijn en verdriet lijden, zal de samenleving daaronder lijden. Als ze vreugde en genegenheid ontvangen, zal de samenleving daarvan profiteren. Het ondersteunen van diegenen die het basiswerk doen om een samenleving op te bouwen is een basisdienst aan een samenleving die wil evolueren naar rechtvaardigheid en vrede. Wat we momenteel met de jeugd meemaken, weerspiegelt wat de maatschappij hen heeft gegeven. Deze wet is natuurlijk en faalt nooit.

Het ondersteunen van die moeders maakt deel uit van het opbouwen van een gezonde, gecultiveerde samenleving.

Toen mijn boek (Resilient African Women: Breaking Life Threatening Taboos) dit jaar werd gepubliceerd, was een van de meest herhaalde vragen van lezers van verschillende continenten: “Hoe komt het dat die vrouwen deze informatie aan jou toevertrouwden?”. Dit komt omdat vrouwen bepaalde informatie normaal gesproken niet met mannen delen. Mijn antwoord stond ook in dat boek.

Nu er aandacht komt voor de alleenstaande moeders, is het tijd om te kijken naar hun mentale en spirituele herstel.

Dat is de kern van ons werk.

Op 20 augustus 2023 zal ik een dienst leiden waarin de geestelijke en spirituele gezondheid van vrouwen centraal staan. Deze vrouwen als middelpunt zijn ongebruikelijk in de rooms-katholieke eucharistische liturgie. Met behulp van onze Cultural Sensitive Care benadering sluiten we aan bij een doctrine die niet alleen door rooms-katholieken wordt geaccepteerd, maar ook door andere religies.

Eén vrouw is bekend in de boeken van verschillende religies. In de Islam (de Koran) wordt ze bij haar naam genoemd. Ik ben geen Koranexpert, maar van wat ik in de Engelse versie van de Koran heb gelezen, lijkt het erop dat zij de enige vrouw is die bij haar naam wordt genoemd.

Ze is de meest geëerde vrouw in het christendom.

Ze is een Joodse vrouw. Haar naam is Maria van Nazareth.

 Maria van Nazareth, de moeder van Jezus Christus van Nazareth, de vrouw van Jozef van Nazareth. Volgens de engel begroette Gabriel, die Maria voor het eerst eer gaf, haar met “Wees gegroet, begenadigde! De Heer is met u.” “Wees niet bang, Maria, want je bent bij God in de gunst gekomen.”

Toen Maria twijfelde hoe ze een zoon kon baren zonder een man te kennen, zei engel Gabriel tegen haar: “De Heilige Geest zal over je komen en de kracht van de Allerhoogste zal je overschaduwen. Daarom zal het kind dat geboren zal worden heilig genoemd worden, de Zoon van God.”

Elisabeth, die haar ook begroette, zei: “Gezegend zijt gij onder de vrouwen en gezegend is de vrucht van uw schoot.”

In het verhaal van Maria, zoals het evangelie dat vertelt, kunnen we een deel van de roeping van de vrouw begrijpen. De vrouw is het laboratorium van de Allerhoogste God, dat Hij bouwt om zijn huis vorm te geven.

 Een plaats waar Hij het menselijk lichaam vormt om de ziel en geest te dragen. Dit maakt Moeder “de belangrijkste persoon op de planeet Aarde”. Het is het maken van de Allerhoogste God. Een moeder mag niet de grootste kathedraal of een gigantische uitvinding bouwen. Moeders hoeven geen van deze prestaties na te streven. Want in haar kleine baarmoeder boetseert ze een onsterfelijke en eeuwige ziel en geest, gedragen in een levend huis van het lichaam. Ze doet dit in samenwerking met God.

Door God begunstigd te worden, heeft haar niet bevrijd van de pijn die de wereld geeft. Misschien moet ze juist daarom lijden.

De nieuwe echtgenoot wijst haar af omdat ze zwanger is, maar niet van hem, behalve door tussenkomst van de engel, die ervoor zorgt dat hij haar terugneemt.

Ze moet een tijdje bij de familie van Elizabeth gaan wonen.

Bovendien beviel ze en de regering wilde haar pasgeboren baby doden.

Voor haar veiligheid zocht ze asiel in Egypte.

Ze verloor haar zoon in de tempel en zocht een paar dagen.

Niet alleen dat, maar ze was daar om haar zoon het kruis te zien dragen.

Ze was erbij en zag hoe een woedende menigte haar zoon kruisigde.

Ze was er getuige van hoe haar zoon aan het kruis stierf.

Ze was ook getuige van de begrafenis van haar zoon.

Ze treurde.

 Als we nadenken over haar leven en roeping als dienares van God en moeder van Jezus Christus, moeten we ons realiseren dat ze een mens was.

In onze huidige samenleving zien we de positie van vrouwen en de mentale uitdaging om de samenleving te dienen.

Vandaag de dag maken vrouwen dit proces door.

In dit alles is het moeilijk om je mentale welzijn gezond en je spirituele leven gezond te houden.

Vrouwen blijven de schepping vormen en in stand houden zoals God het bedoeld heeft.

We nemen een eerste initiatief met onze cultuur sensitieve zorgaanpak in de Rooms-Katholieke Kerk. We willen het taboe doorbreken en het gesprek over geestelijke gezondheid in kerkgemeenschappen stimuleren. Verder sluiten we ons aan bij de Maria Hemelvaartviering, georganiseerd door Nederlandse, Filipijnse, Afrikaans-Engelstalige, Antilliaanse, Iraakse, Franse, Poolse, Herauten van het Evangelie en zovele andere rooms-katholieke gemeenschappen in Rotterdam.

Maria is een voorbeeld van een vrouw die in haar leven veel beproevingen heeft doorstaan.

Geestelijke zorg voor vrouwen en moeders is een dienst die van belang is voor de hele samenleving.

Zonder hen zal de mensheid op de planeet Aarde uitsterven of bedreigd worden. Zij zijn de eerste opvoeders en verzorgers van de mens. Het welzijn van vrouwen en moeders is belangrijk. Ze spelen een belangrijke rol in de opbouw van een samenleving. Ze kunnen gezien worden als de basis voor de opvoeding. Hun rol is onvervangbaar. Als zij rechtvaardig worden behandeld, hebben we een rechtvaardige samenleving. Er zal een baken van vrede en vrijheid zijn.

Godian Ejiogu

Aalmoezenier van Afrikanen in Nederland